The votes of the Dutch Jury

In onze vakantie hebben we heel wat hotels aangedaan. Van sommige kregen we tranen in de ogen van ontroering, van anderen van verdriet. Hierbij een overzicht van de hotels en de beoordeling ervan:

San Francisco, Handlery: kamer 8, locatie 10

San Simeon, Best western: kamer 7, locatie 7

Santa Barbara, Fes Parker's Double Tree Resort: kamer 10, locatie 8

Long Beach, Hyatt Regency: kamer 6, locatie 8

San Diego, Handlery: kamer 8, locatie 7

Palm springs, Best Western: kamer 4, locatie 7

Laughlin, Aquarius: kamer 9, locatie 6

Grand Canyon, The Grand: kamer 7, locatie 8

Las Vegas, Excalibur: kamer 3, locatie 7

Bakersfield, Sheraton: kamer 10, locatie 6

El Portal, Cedar Lodge: kamer 6, locatie 7

San Francisco, Best western Americania: kamer 9, locatie 6

De winnaar, met een haartje voorsprong, is Fess Parker's Double Tree resort gewonnen, omdat we de score voor de kamer de doorslag laten geven bij een gelijke score, namelijk met het Handlery in San Francisco. Bakersfield komt op een bijzonder goede plaats in de lijst, zeker voor een plek waar verder weinig te beleven valt, anders dan een bezoek aan de plaatselijke Rabobank (er schijnt overigens ook een Rabobank Arena in Bakersfield te zijn, maar dat ter zijde).

Onderaan de lijst komen Palm Springs (mn vanwege de kleine kamer maar met name de bijzonder slechte airconditioning in een plek wara het 47 graden was) en de echte bottom feeder is Excalibur, waar we voorafgaand aan de vakantie echt het meest van verwacht hadden en wat ook één van de grootste teleurstellingen van de vakantie is geweest!!

Komende week doe ik nog een korte lijst met hoogtepunten van de vakantie en dan sluiten we het blog af. Einddatum daarvan is 31-7 (dan blijft hij nog wel toegankelijk via internet, maar worden er geen nieuwe posts meer toegevoegd).

Nu weer echt thuis!

Op het meeting point stond de chauffeur voor Alma taxi alweer op ons te wachten. Dat is toch wel heel erg handig hoor, prima service van die dames! Het was een klein half uurtje om weer op de Teding van Berkhoutweg 5 te komen. Daar waren Willie en Jos nog om ons te verwelkomen! Na een korte begroeting en bijpraten, was het tijd om het reisgezelschap op te breken. Wij waren al thuis, maar Hans en Leny hadden nog een laatste etappe te gaan, en aangezien ook zij wat moe waren geworden van de reis, gingen zij er snel vandoor naar de Jan Steen. Wij nog een rondje tuin gemaakt (Willie en Jos hebben hem hele erg mooi opgelapt voor ons), en daarna ging Dennis de boodschappen halen om lekker ene broodmaaltijd te kunnen eten (we dachten eerst aan hamburgers en patat, maar daar was uiteindelijk tocht niet zoveel animo voor! Dus we hadden lekker stokbrood met Old Amsterdam, en broodjes met smeerworst, boerenmetworst en filet americain (om in de stijl te blijven :-)) en er gingen zelf roggenbroodjes doorheen. Daarna gingen Daan en Jeroen (die na binnenkomst direct naar boven waren vertrokken om met de Lego te spelen en zich te verkleden, drie maal raden wie wat doet...) naar bed te brengen. Uiteraard waren beide mannen HELEMAAL niet moet, maar Jeroen sliep letterlijk binnen 30 seconden nadat hij in zijn bed lag. Wij gingen daarna nog de post bekijken, een kopje thee drinken en de tassen uitpakken en.....de afronding van het blog schrijven. Dat doe ik bij deze. De komende week zal ik nog enkele entries doen, om wat zaken op te sommen en samen te vatten (bv nog even een overzicht van alle hotels en die dan voorzien van de cijfers voor kwaliteit kamer en locatie). Daarnaats moeten natuurlijk nog de foto's gedeeld worden e.d. dus de napret kan nu bijna al beginnen!!

Vliegen, vliegen, vliegen

De check out bij het hotel ging soepeltjes. En Ans reed, ism de navigatie, in 1 keer naar het vliegveld toe. Daar aangekomen stond er ook nog maar een korte rij voor de balie van Britisch Airways, dus ook dat was snel voor de bakker. We moesten wel 45 dollar extra betalen, omdat 1 tas te zwaar was geworden (dat geldt dus echt per stuk, want aan het totaal gewicht dat we mee hadden mogen nemen, kwamen we bij lange na niet). Dat was voor het eerst in mijn leven. Gelukkig paste Jeroen nog wel in het vak voor de handbagage, dus voor hem hoefden we niets extra's te betalen :-).

Op het vliegveld konden we nog een klein beetje winkelen (zo kocht ik een prachtige Hermes stropdas), maar heel veel was er nu ook weer niet te beleven op het vliegveld van San Francisco. We waren daarom keurig op tijd bij de Gate, maar bij het achteruit rijden van het vliegtuig, had men een kleine botsing, dus uiteindelijk vertrokken we met 45 minuten vertraging. Volgens mij hebben alle Engelse maatschappijen waarmee ik gevlogen heb, nog nooit 1 keer op tijd gevlogen....Tijdens de vlucht kocht Leny een bijzonder fraai horloge van Anne Klein en een aantal lipsticks Ans een electronische muggenverjager! De purser werd een beetje gek, want de dames wilde steeds wat anders zien, maar de sale kwam er uiteindelijk, dus hij is niet voor niets heen en weer gelopen. Tijdens de vlucht probeerde iedereen wat te slapen. nou ja, iedereen.....Daan probeerde het 2 seconden zei toen zei hij dat het niet lukte en ging toen maar verder spelen op zijn DS (Lego Batman), want daar ging hij vast slaperig van worden. Niet dus, de beste jongen is als enige de hele reis helemaal wakker gebleven!!!

Na 9,5 uur kwamen we aan op Heathrow, mooi op tijd om nog even een Jill Sander 5 voor Leny te kopen............maar niet dus! de tassen van Hans en Leny werden uit de controle gehaald en het duurde een half uur voordat die gecontroleerd waren! Het werd nog haasten naar gate a2 en verder dan even bij Harrods vragen of ze Jill Sander hadden (nee, helaas...), kwamen we dus niet :-(. Toen we aankwamen bij de gate begon men net te boarden, dus we waren strak op tijd.We zaten ne tin het vlliegtuig en toen.....viel Daan in slaap!!! Het ritje Londen - Amsterdam verliep verder zonder opmerkelijke zaken. Alleen kregen we pas als laatste onze koffers terug bij de bagage claim, maar ja, dat kon er nog wel bij!

Brunch en foto apparatuur

Om 10 uur gingen vertrokken we voor onze laatste brunch in San Francisco. We reden met de auto naar Fishermans Wharf, want daar zit de grootste Boudin winkel (hadden we gisteren die lekkere broodjes gegeten). Helaas was het restaurant daar nog dicht, dus moesten we de take out nemen. We hadden wederom lekker broodjes, maar moesten ze buiten opeten en dat was K-O-U-D!!! Dat waren we niet meer gewend na alle hitte van Laughlin, Grand Canyon, Las Vegas en Yosemite. Na de brunch liepen we nog even naar de overkant, want daar hadden we een foto winkel gezien. Ans werd door een bijzonder welwillend (en soms zelfs wat opdringerige) winkel employee geholpen (maar ja, ze hadden een Ajax poster, dus wat doe je eraan?). De kortingen vlogen ons om de oren en uiteindelijk kochten we twee lenzen en een aantal filters. Je vraagt je wel altijd af als een prijs zakt van 799 naar uiteindelijk 299 dollar wat het realitietsgehalte van de de prijs dan is, maar dat terzijde. Weer terug op de hotelkamer gekomen, pastte Ans de lenzen op de camera. Één ging klikkedieklak de ander ging niet klikkerdieklak, die pastte dus in ieder geval niet vanzelf. Hopen maar dat wij niet weten hoe het werkt, anders hebben we een dure kat in de zak gekocht.

Nu de allerlaatste spullen in de tassen doen en dan gaan we er van tussen bij het Best Western Americana, en gaan we op naar het vliegveld van San Francisco, om de thuisreis weer te aanvaarden. Zoals Tony Bennett zei: "I left mij heart in San Francisco....", maar gelukkig nemen wij de onzen gewoon mee naar Nederland.

Voorbereidingen om naar huis te gaan

Het zit er alweer bijna op. Na een goede nachtrust even lekker onder de douche, om fris aan de reis te kunnen beginnen. Uiteraard moet dan ook nog even de haren gedaan worden, want je moet wel goed verzorgd eruit zien als je het vliegtuig ingaat :-). Alle tassen zijn inmiddels ingepakt (ook het gisteren gekochte koffertje van Samsonite kwam goed van pas om al het gekochte speelgoed en knuffels in te doen) en alles gaat er prima in! Ik kan iedereen de grote H2O tassen aanraden, super makkelijk, groot en goed ingericht om heel veel mee te kunnen nemen. Helemaal super (en wij konden ze nog tegen een prikkie kopen in de uitverkoop bij het sportcentrum Wildenhorst), we hebben er heel erg veel plezier van gehad de afgelopen drie weken, maakte het "uit de tas leven" wel zo plezierig!

De blogger

Even een klein berichtje van Leny, Hans, Daan, Jeroen en Ans. Tijdens onze prachtige reis door het oosten van de USA zijn onze ervaringen elke avond steevast vastgelegd door onze superblogger Dennis J. te H. Hij deed dit tot ons genoegen en vermaak zonder enig persoonlijk gewin in het vooruitzicht hebbende behalve onze ooh's en aaaah's als we zijn epistels vol enthousiasme lazen. Wij zijn hem veel dank verschuldigd. Niet alleen voor zijn rol als trouwe blogger, maar zeker ook voor zijn rol als onze reisleider. Lieve, lieve Dennis. SUPER BEDANKT. We zullen jouw inspanningen niet licht vergeten en nog lang nagenieten van ons avontuur in het Amerikaanse. Heel veel dikke kussen van ons!

Diner in....Handlery!

Na een korte pauze bij het burger restaurant dat in het hotel zit, gingen we even zoeken naar een goed restaurant. Dat was wat frustrerend, want we konden niets vinden en ook hulp vragen aan de front desk bood geen uitkomst. Dus besloten we for old times sake naar het Handlery te gaan, want daar hadden we de voorgaande keer in San Francisco ook uitstekend gegeten. Dat was een korte autorit en we konden in een garage dichtbij parkeren. Eten was erg goed en we deden the full monty (dus drie gangen :-)). Hans en leny wilden graag traketeren en dat slaan we natuurlijk niet af, HARTSTIKKE BEDANKT DAARVOOR!! Tot hilariteit verkleede Jeroen zich vervolgens nog als witkapje en dat was het teken dat het wel erg laat voor de jongens geworden was! Dus weer met de auto terug, en de jongens naar bed brengen, terwijl oma nog even wat trucs met ze uithaalt. Ondertussen liep ik nog even naar de front desk en regelde een iets verlate check out, we moeten er nu om 13.00 uur uit zijn, dus dan hebben we tijd om morgenochtend nog een brunch voor onszelf te organiseren zonder dat we ons druk moeten maken waar we onze bagage laten. Het einde van de vakantie is nu wel heel erg dicht in zicht, nog 1 nachtje slapen en dan hebben we al onze nachten in de VS gehad. Raar gevoel toch wel, na drie weken die zo intensief waren!

Internet check in

Bij terugkeer in het hotel gingen we ons van een belangrijke taak kwijt: het inchecken. Terwijl Leny en Dennis nog de auto aan het leeghalen waren (de bellman had de helft erin laten staan), gingen Hans en Ans alvast aan de gang. Het ging gesmeerd, gebruik makend van de computers en printer van het hotel (ook gratis, het blijft steeds beter worden), en na een kwartiertje hadden we alle boarding passes geprint en waren we ingecheckd (in omgekeerde volgorde). Nou, nu voelt het echt dat het eind van de vakantie wel heel erg dichtbij is gekomen.

Toch nog wat winkelen...

Na de broodjes haalden Hans en Dennis een tax coupon bij Macy's, wat betekent dat we de BTW op de goederen die we daar kopen niet hoeven te betalen. Bij Macy's kochten we vervolgens nog wat dingen (Hans een broek, Dennis een shirt en een koffer!). Verder kocht Ans nog een mooi schirt met kettinkjes erop en voor Jeroen een paar mooie schoenen. Alle spullen gingen in de nieuwe koffer en Daan trok de koffer het grootste deel van de tijd (ouwe kruier!). Daarna liepen we terug naar het hotel, zeker aan het eind van onze wandeltocht werd a) de buurt slechter, b) de wind kouder en c) de jongens moeier, wat de toch niet veel leuker maakten. Gelukkig waren we uiteindelijk snel in het hotel.

Reizen en eten

Vanochtend waren we volgens planning al redelijk vroeg uit de veren. Om 8 uur was iedereen uit bed en om 8.20 uur reden we weg uit El Portal. Na ongeveer een kleine drie kwartier rijden, begon Ans haar maagje wel erg te knorren en gingen we bij het 49'er Café ontbijten. Dit was een echte Amerikaanse tent met stevige ontbijten. Zo kwamen Hans en Leny erachter dat Ham en Eggs betekent dat je naast je eieren een plak ham van een centimeter dik krijgt. Hans werkte hem uiteindelijk weg, maar Leny kreeg dat niet voor elkaar, dus die plak bleef bijna onaangeroerd liggen. Dat is niet de eerste keer dat er eten van leny blijft liggen dat ze besteld heeft (we herrineren ons nog een pizza puntje....:-)). Daarna reden we in één keer door naar San Francisco. Het was een wat saaie tocht, maar hij werd veel dragelijker gemaakt, door de harmonieuze klanten van Marty Robbins met de klassieker Gunfighter Ballads, met klassiekers als El Paso en Big Iron (hip, hip). Ans bleef ervan genieten! En als Marty even zijn mond hield, dan hadden we altijd Daan nog die ons een vertelling gaf van een aflevering van Buurman en Buurman, alleen duurde die wat langer dan het originele filmpje :-)). We reden San Francisco in via de Bay Bridge, dat was wel een bijzondere ervaring, mooie brug, met twee lagen boven elkaar (voor in- en uitgaand verkeer naar San Francisco). We namen onze intrek in het Best Western Americana. De wijk is een stuk minder dan aan het begin van onze reis (hoewel het maar een kwartiertje lopen is naar Union Square, maar bij het Handlery was het ongeveer 30 seconden), maar de kamer zelf is geweldig. Een apart zitkamertje en heel hip ngericht. Helemaal goed, en ook zeer behulpzaam personeel. We namen snel een taxi naar Union Square (waarvoor we uitgelachen werden door de taxi chauffeur omdat het maar een paar minuten was) en zochten een plekje om te eten. Dat kan bij Macy's en daar wilden we toch zijn. Bij de Cheesecake factory lukte het helaas niet (30 minuten wachten), dus maar nar beneden naar het food court. Dat viel deze keer heel erg mee, we namen broodjes bij Boudin, heerlijk knapperig, die waren heerlijk. Daan had het meest bijzondere, namelijk een lekkere tomatensoep, maar dan in een broodje ipv een soepkom. Ik heb wel eens brood in mijn soep gehad, maar nog nooit soep in mijn brood!!

Restaurant in Cedar Lodge

Voor we naar het restaurant gingen nog even een foto genomen van Hans, Leny en Dennis in hun Rat Pack t-shirts. Daarna rustig naar het restaurant van Cedar Lodge. We waren net op tijd, want ik had geen plek gereserveerd (geen idee of dat kon), aangezien we geen drukte verwachtte. Dat was dus fout. Net nadat wij aan tafel gingen stroomde het vol en ontstond er een flinke wachtrij voor een plek in het restaurant. Dat heb ik in de hotel restaurants nog niet eerder meegemaakt. Eten was op zich wel ok, niet super, maar zeker ook niet slecht. Ans en Hans namen de forel (helaas niet uit de Merced) en die smaakte goed. Daan had honger en schoof een hele hamburger naar binnen, terwijl Jeroen juist heel weinig trek had en alleen van iedereen een klein dingetje mee at. Om kwart over acht waren we klaar en gingen we naar onze kamers. We gaan proberen morgen om een uur of acht op pad te gaan naar onze laatste bestemming: San Francisco, dan is de cirkel weer helemaal rond naar waar hij drie weken geleden begonnen is.

Zwemmen in de rivier

Na terugkomst uit Yosemite gooiden we de spullen neer, even snel wat andere schoenen aantrekken en toen gingen we met z’n alleen naar de Merced. Daar hadden we gisteren mensen zien zwemmen, dat wilden we ook graag een keer proberen. Dus via een pad naar beneden bij de rivier, shirtjes uit en, daar gingen Daan en Dennis de rivier in. Water was in eerste instantie wat kouder dan gewend, maar even erdoor en het was heerlijk. We zwommen tussen de vissen door en tegen de stroom in, heerlijk!! Dennis zwom hard tegen de stroom in en bereikte een rots om op te zitten. Daarna zwommen Daan en Dennis naar de overkant van de rivier, terwijl Jeroen aan het poedelen bij de kant was, Leny aan het filmen en Hans en Ans de fles wijn aan het soldaat maken waren. Na een uur was het welletjes, we waren lekker afgekoeld en het was zeker een bijzondere ervaring! Nu even aankleden en op naar het restaurant voor ons diner!

Glacier Point in plaats van grote bomen

Na de waterval besloten we om richting de Seqoia bomen te rijden. Echter, we werden geteisterd door veel wegonderbrekingen (een project ter verbetering van de infrastructuur van Yosemite in het kader van werkloosheidprojecten agv de krediet crisis) en wachttijden van een half uur om langs een wegversperring te komen. Daarom gooiden we het plan om en gingen we naar Glacier Point, onderweg nog een paar uitkijkposten aandoend. Dat bood tal van bijzonder mooie doorkijkjes en panorama’s van Yosemite. Net voor Glacier Point was een mooie plek, waar Dennis op een rots klom. Jammer dat hij bij het eraf gaan weggleed en op zijn plaat ging, wat een wond(je) aan zijn rechter knie tot gevolg had en waarschijnlijk een lichte verrekking aan zijn linker knie. Ja, je moet iets over hebben voor een mooie foto. Ans en Leny schrikken erg toen Dennis voel, maar die had al gekeken dat als hij van de steen afkukkelde, hij geen val van meer dan een meter zou maken, maar ja, ook dat kan natuurlijk nog erg hard aankomen.
Glacier Point bood als eindpunt een prachtige kijk op de Half Dome (de meest gekiekte plek van Yosemite) en de vallei van Yosemite. Adembenemend om te zien! We bleven daar even, sloegen drinken in voor de terugweg en Hans nam het stuur van Ans over om ons terug te loodsen. We moesten 1x een pitstop maken voor een Lenietje en we moesten even wachten voor de wegwerkzaamheden, maar precies op dat moment hielden de werklui het ook voor gezien, dus na 10 minuten konden we ongestoord verder naar het hotel. Onder het genot van El Paso en Big Iron reden we terug, waar we El Portal onze tank volgooide om morgen goed voorbreid op pad te kunnen gaan.

Yosemite, here we come!

Na een ontbijt op de kamer (even de restjes opeten van de kaas, crackers, yoghurt en granola (en oh ja, ook nog een lekker crackertje pindakaas voor Ans) en het dagboek doorgenomen te hebben, stapten we in de auto naar Yosemite. Na enkele kilometers zagen we de voorlopers van het National Park al. Tijd om wat mooie shots te maken van oa de rivier de Merced (daarover ook later meer!). Even later reden we Yosemite in, richting de vallei en Yosemite Village. Dat was een prachtige rit, met als hoogtepunt een geweldig aangezicht van El Capitan, één van de hoogste bergen in Yosemite. Verder hadden we mooie beelden van diverse watervallen en bergen. In het village aangekomen, eten we onze lunch, terwijl we bezoek hadden van een eekhoorn. Na onze broodjes gegeten te hebben reden we naar Yosemite Lodge en van daaruit maakten we een wandeling naar de hoogste waterval van Yosemite. Bij het eindpunt klauterde Daan, die stoere vent, met zijn blote voeten over een aantal rotsen om wat dichterbij te komen. Het was daar overigens wel verschrikkelijk heet, dus toen Daan klaar was, moesten we even uitpuffen in de schaduw voordat we terugliepen naar de auto.

De ijsmachine

Vannacht redelijk geslepen, het was wel wat warm, maar niet echt heel erg vervelend. Daan was wel erg aan het duwen, dat vergroot het slaapgenot niet. Vanaf ongeveer 7 uur hoorden we steeds een ratelend geluid. Wat bleek? Dit was de ijsmachine die naast onze kamer gevestigd is. Daar staat een mooi bordje van het hotel op dat deze niet gebruikt mag worden voor het vullen van koelboxen, maar daar stoort niemand zich aan. Oftewel: men vult daar rustig koelboxen van 80 liter. En dat steeds met een litertje per keer. dus dat gaat van "grrrr-knars", ..... "grrrrr....knarssssss"......"grrrr.....knars" en dat dan 50 keer achter elkaar. Ans ging er maar eens wat van zeggen, maar de meneer die daar al rustig een half uurtje bezig was zei dat dit maar een klein koelboxje was en dat als wij er last van hadden we gewoon maar even een andere kamer moesten vragen, dat was toch echt niet zijn probleem. Ach ja, dat is eerlijk gezegd de eerste onbeschofte Amerikaan die we tegen zijn gekomen. Als dat de enige sukkel in het land is, dan valt het dus wel mee.....

Picknick bij Yosemite

Zoals gezegd hadden we al ingeslagen voor een picknick en wat mooi was, was dat er net buiten het terrein van ons hotel picknick tafels staan. Dus wij met de spullen daarheen. Onderweg gestopt om de fles wijn door de barkeeper van de hotelbar te laten ontkurken (een kurkentrekker was niet te koop in het hotel), dat deed hij zonder problemen en kreeg er een leuk fooitje voor retour.

De picknick plaats was mooi gelegen, we hadden uitzicht op de rivier waar mensen zich aan het vermaken waren en zelfs werd er gezwommen. Jammer dat ik mijn zwembroek al uit had, anders had ik ook een duik genomen, maar dat moet dus even tot morgen wachten! We deden ons tegoed aan de kaas en worst die we gekocht hadden en uiteraard de appeltaart! En Hans en Ans dronken wat van de best koppige wijn! Om half negen braken we onze tenten op en gingen we terug naar de kamers, waar we Daan en Jeroen naar bed brachten. Nu moest ik nog op zoek naar een internet acces point, want in de kamer lukte dat niet, hier in de hotel lobby wel. Ik probeer nu nog wat onderzoek te doen naar Yosemite tours, want er is bijzonder weinig informatie te krijgen, ik heb alleen een kaart met een route om te rijden en dan kom je in Yosemite Village, daar kun je in ieder geval diverse tochten lopen, maar met de warmte is dat wellicht wat teveel van het goede, zeker als we meer dan een uur zouden moeten lopen. Benieuwd wat de dag van morgen gaat brengen, de natuur ziet er mooi uit, maar als we niet iets van een programma in elkaar weten te draaien, dan zou het ook wel eens een verloren dag kunnen worden, tot nu toe is het altijd nog gelukt om er een goede invulling aan te geven, maar bij deze heb ik er even een hard hoofd in. Duimen maar!

Ok, nog ééntje dan....

Oeepsss….toch nog een kleine stop voordat we er zijn! Deze keer bij de Rally, een grote supermarkt om de laatste dingen in te slaan om vanavond op onze kamer te kunnen eten. Daarna gingen we verder door een zeer bebost gebied met veel slingerweggetjes. Mooie tocht om te rijden (chapeau voor Ans als chauffeur), met bij het laatste stuk een mooie blik op de rivier die door de bergen loopt (en waarin we ook mensen zagen zwemmen en vissen. Op een gegeven moment gaf de navigatie aan waar we waren, maar nog geen hotel te zien. We reden nog enkele mijlen verder en ja hoor, aan onze rechterhand dook Cedar Lodge op.

Kort gezegd: het is geen Sheraton, maar heel erg is het ook niet. De kamer is ruim, de airco doet het redelijk en er is een keukentje met een flinke ijskast en een keukenblok en dat is wel erg makkelijk. Wat heel bijzonder was, was dat vanuit het hotel geen enkele informatie gegeven werd over de tours die naar en in Yosemite gemaakt worden, het lijkt wel of hotel en national park op voet van oorlog leven. Na alles in de kamer gezet te hebben en kort wat uitgepakt, gingen we met z'n allen zwemmen. Nou ja, met z'n allen.....Daan bleef achter in de kamer. Hij zit zo met zijn hoofd in het spel Batman Lego, dat hij liever dat bleef doen dan dat hij mee ging zwemmen. Zwembad was wel ok, maar zeker niet zo goed als gisteren, al was het maar omdat het veel drukker is (heel erg veel Nederlanders, Fransen en Duitsers). Na een uurtje waren we wel afgekoeld en waren we klaar voor ons avondeten!

Cheese Factory

Maar ook dat was van korte duur! Op de snelweg zagen we namelijk een bord met daarop “Cheese Factory” en als liefhebbers en ook omdat onze kaas op is, moesten we daar natuurlijk een stop maken. Was een hele leuke winkel en we besloten om wat borrelhapjes mee te nemen, zodat we vanavond alleen wat yogurth en een broodje nodig hebben om een feestmaaltijd te bereiden. We namen drie verschillende soorten kaas mee, wat worst, beef jerky, een jammetje en een lekker flesje wijn (jammer dat we geen kurkentrekker hebben, daar kwamen we wat laat achter, eens kijken of we dat bij het hotel kunnen regelen).

Daarnaast gebruikten we daar ook de lunch, namelijk een heerlijke hot dog vers van de BBQ. Deze werd gemaakt door Gary, iemand die als je hem ziet je al verwacht dat hij achter een BBQ staat. Het vlees dat hij maakte moest wel extreem mals zijn, want hijzelf had nog maar één tand, dus als hij dat niet zou doen zou hij zichzelf ernstig in de luren leggen!! Ik heb ervan gesmuld! Jeroen had liever een stukje verse fudge en Daan…..die mocht een beginnetje met de appeltaart maken! Als afsluiting namen we nog een milkshake, Ans had de meest speciale, namelijk met verse dadels. Alles binnenboord? Ja, dan gaan we op naar Yosemite.

Apple Annie

Maar onderweg passeerden we een mooi bord met daarop “Family Restaurant Apple Annie”. Tja, dat vraagt natuurlijk om een tussenstop. En na eerst een afslag genomen te hebben waar niets te doen viel (anders dan de plaatselijke bevolking observeren), vonden we uiteindelijk de goede afslag. Want wij gingen er vanuit dat bij Apple Annie natuurlijk de beste appeltaart te vinden was. En jawel, appeltaart was een specialiteit. Verder was het een diner waar voornamelijk wat oudere Amerikanen (zo van rond begin 60) lekker aan het eten waren. Maar voor een lunch was het te vroeg, dus namen we een appeltaart mee, tot groot plezier van Daan (hij is een grote liefhebber van appeltaartjes!). Minder plezier had hij toen hij hoorde dat hij moest wachten om een stukje te mogen eten. Ok, Apple Annie gehad, nu verder naar Yosemite!

We gaan er weer van tussen

Ontbijt deden we inderdaad bij de Bistro. Was goed, maar duurde alleen wel wat lang. Wat betekende, dat we uiteindelijk ongeveer om half elf op pad gingen naar onze volgende bestemming: El Portal als “voorportaal” van Yosemite. De eerste stop was er al na 5 minuten, toen kwamen we namelijk de reeds gememoreerde Rabobank tegen. Het blijft toch speciaal om deze “local branches” te zien. Nu dus in Bakersfield, waar met name men gericht is op de bedrijvenklant (waarschijnlijk in de agrarische sector, zijn we daar niet groot mee geworden…). Daarna reden we de snelweg op om een heel stuk rechtdoor te rijden. Nou ja, heel stuk. Het was alweer snel tijd voor een plaspauze voor de dames en op de één of andere manier weten we altijd de meest vuige pompstations uit te zoeken. Ook deze keer weer, de pompbediende was volgens mij “oh moeder wat is het heet weggelopen”, met een typisch Indiaas accent knauwde hij er allemaal krachttermen uit. Nou ja, gelijk maar de tank gevuld en wat drinken meegenomen en we konden er weer tegenaan. Op naar Yosemite.

Wat een heerlijk hotel

We hebben het getroffen met het Sheraton in Bakersfield. We hebben heerlijk geslapen in de zeer ruime bedden. Om 7 uur moest ik Ans wakker maken, die vervolgens naar de sportzaal ging en zich daar uit de naad heeft gewerkt op het step apparaat. Dat ging lekker! Daarna was het tijd voor een frisse duik om het zweet er weer even af te krijgen. Daan is net wakker geworden en wilde eigenlijk wel mee, maar "hij kon niet kiezen". Waartussen dan? Zwemmen of op de DS! Nou, dat was uiteindelijk makkelijk, want op de DS mocht hij niet. Ans en Daan liggen nu in het zwembad voor een korte verfrissende duik. Zodadelijk gaan we een ontbijtje nemen in de Bistro van gisteren en daarna met pijn in het hart weg. Nou ja, uit het hotel dan, want een korte verkenning van de dingen die in de omgeving van Bakersfield te doen zijn, levert niet direct een bijzonder grote lijst op.

Diner in Bakersfield

Vanavond aten we in de bistro in Bakersfield. Ja, je krijgt een coupon met 10% korting, dus dan moet je wel :-). Ik had 's middags even verkend, maar was toen een verkeerde deur in gelopen en kwam in mijn zwembroek in het converentie centrum terecht, de deelnemers van de universiteit van Phoenix keken toen we even vreemd op! Maar vanavond vonden we zonder problemen het restaurant en ook dit was top! Voor de verandering aten we eens drie gangen., Vooraf namen we een mix van drie salades, dat was uitstekend. Beetje raar dat vervolgens een soep werd uitgeserveerd, waar we maar 2 kopjes van kregen. Hartstikke leuk dat ze ons dit gratis aanboden, maar waarorm in vredesnaam 2 kopjes, als er 4 volwassenen zijn??? Nou ja, de soep (plus broodjes die er deze keer waren, die niet zoet waren!!) ging naar Daan en Jeroen en die namen het er goed van. De hoofdgerechten waren ook uitstekend (Hans en Ans, het AA duo van deze reis, namen er zelfs een lekker Merlot bij, ze hadden filet mignon en lam) en de desserts maakten het helemaal af (ik had chocolade lava, een chocolade cake waar nog warme chocoladesaus uitkwam). De buiken waren aan het eind goed gevuld en tot nu toe klopt alles nog in Bakersfield. Misschien dat we morgen ons ontbijt ook maar in de bistro gebruiken!

We hebben namelijk een kleine meevaller. Morgen rijden we via Fresno naar Yosemite en we hadden gerekend opt 460 km, maar het blijken er maar 320 km te zijn. Gezien de check out van 12 uur, denk ik zo maar dat we hier wellicht iets langer blijven dan vanochtend in Las Vegas. Dat is prima, want bij binnenkomst zag ik in Bakersfield wederom een Rabobank (het zijn ook net konijnen, je komt ze overal tegen :-)), dus die moet nog even gekiekt worden. en ja, als je om half 12 weggaat en er dan 3,5 uur over doet, zijn we nog ruim op tijd op onze nieuwe plaats van bestemming!

Voor deze foto....

....is eigenlijk geen speciale reden, anders dan dat ik deze Aston Martin op de parkeerplaats tegen kwam en het wel een heelr erg mooie auto vindt. Nou ja, maar even doorsparen en als ik de citroen over 3 jaar inruil weet je maar nooit :-).

Verlate lunch

Tijdens ons waterballet moest natuurlijk ook de verse waar soldaat gemaakt worden. Dus stortte Ans zich op het slachten van de meloen en de perzikken. Die lieten we ons ons goed smaken, je proeft toch duidelijk het verschil of zaken gegeten worden waar ze verbouwd worden, er blijft uiteindelijk toch meer smaak aanzitten als er maar een korte tijd zit tussen het oogsten van de groenten en het fruit of wanneer ze de halve wereld over moeten vliegen om op de plek van consumeren aan te zijn gekomen.

Naast de verse spullen was het tijd voor Hans om aan zijn expirement van de dag te beginnen: de beef jerky. Dat viel helemaal niet tegen. Het is natuurlijk erg zout, want het zijn de strips vlees die de cowboys vroeger meenamen als ze een lange tocht moesten maken, maar het smaakte goed en Hans at bijna het hele zakje op (wat Leny bijna niet kon geloven....). Zo zie je maar: je leert elke dag weer wat bij!!

Sheraton in Bakersfield is top!

Kort daarna kwamen we bij het Sheraton in Bakersfield. Wat een verademing! Aardige mensen bij het inchecken en de kamer hier is fantastisch (concurrerend met Santa Barbara, zelfs nog ruimer). Prima airco, lekkere bedden, goede badkamer, alles klopt. Dan maar snel naar het zwembad en ook dat is top. Warm, niet te druk, heerlijk!!! Precies het juiste medicijn om bij te komen van de hektiek van Las Vegas. We konden er dus heerlijk in het bad poedelen en opa en Daan deden nog flink wat bommetjes. Het blijven toch twee belhamels!!! Helemaal super, dat moeten we Globe even laten weten, deze mag vaker in de aanbieding!

Komt er toch nog iets gezonds op het pad!

Na het winkelcentrum (waar Ans overigens vaststelde dat Tommy Bahama kleding lelijk is!) reden we in een flinke ruk door naar Bakersfield. We hadden 1 tussenstop voor een tankbeurt (met een domme vrouw achter de kassa) en een spoedgevalletje Leny (vanwege een plaspauze). Daarna ging alles voorspeodig, tot ongever 10 km voor de plaats bestemming we een natuur supermarkt tegenkwamen. Daar moesten we even stoppen, met de goede herrineringen aan de pas geplukte kersen en aarbeien van twee weken geleden. Ook hier veel lekkers, dus namen we een lekker maaltje mee van meloen, perzik, kersen, noten, salt & vinegar chips, een koek van suikerpinda's en een speciaal verzoek van Hans een lekker stukje beef jerky om later die middag eens te proberen (hij heeft gelijk, je moet alles in het leven een keer geprobeerd hebben, dus ook dit). Daan en Jeroen waren de beheerders van de mand, en na afgerekend te hebben gingen we verder naar het Sheraton in Bakersfield.

Op pad met gladde benen

Om 7 uur sprong Ans uit bed en in tegenstelling tot zachtjes aan doen, was ze vol enthousiasme bezig om Daan en Jeroen wakker te maken. Toen schudden niet bleek te helpen werd er grof geschut uit de kast gehaald. Zo riep ze chips, chocola en snoep, maar cola bleek voor Daan het toverwoord te zijn!! Door deze actie zaten we om half 9 in de auto op weg voor onze langste rit van de vakantie, nl 460 km naar het lieftallige Bakersfiels (waar??).

Na ongeveer 80 km kwamen we een winkelcentrum tegen. Daar gingen we even naar binnen en aten een sandwich van Subway en Ans en de jongens een muffin. Tijdens het eten, zag Ans een kraampje mbt ontharen van armen en benen (en nog andere plekken ook). Dat leek haar wel wat, maar het had wel een heel erg hoog TelSell gehalte. Dus even een proefje gedaan en ja hoor, het leek te werken. Zowel Ans als Leny kochten een pakketje voor 35 dollar. In de auto werd e.e.a. uitgeprobeerd en wonder boven wonder................het werkte toch niet helemaal zo als verwacht. Ipv zachtjes ronddraaien en de haren vliegen eraf, is het veel schuren en dan verdwijnen er inderdaad wel wat haren. Maar dat kon ook met de vlakschuurmachine van Hans! De tijd zal leren of dit een waardevolle aankoop is geweest!

Rat Pack is Back....en wij gaan weer weg

Bij binnenkomst in de zaal van het Plaza, werden we door een Italiaan naar onze plek begeleid. Gelijk werd aangegeven dat we ook nog konden upgraden naar onze eigen tafel, waar dan geen andere mensen aan zouden zitten, een boot zogezegd. Dat klonk goed, kostte 10 dollar per persoon dus dat deden we maar (geen idee wat die VIP kaarten dan verder inhielden overigens, zal toch niet alleen dat suffe T-Shirt zijn geweest..??). Na verloop van tijd kwamen een paar meiden een foto maken (waarvan we toen als wisten dat we hem NIET gingen kopen) en daarna de cocktail waitress. dat was een beetje een deceptie: cocktails hadden ze niet, dus uiteindelijk nam ik een Diet Coke, Leny een heerlijk flesje bronwater (bijzonder klein flesje) en Hans een Heineken, maar dan natuurlijk wel zonder glas (de serveerster dacht: er zit toch al glas omheen, dus waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan!). Maar dat was wel het enige minpuntje. strak om half acht begon de show en wat heel leuk was, was dat je gewoon foto's mocht nemen. Video mocht natuurlijk niet, maar Nederlanders als we zijn (wij verstaan natuurlij geen Engels als we dat niet willen, hebben we toch een paar kleine opnamen gemaakt). Show was uitstekend, hans had het grotendeels al gezien in Carre, maar we genoten er nog met volle teugen van. Ook degene die Joey Bishop speelde (wat ipv een zanger de enige stand up comedian van de Rat Pack was), deed dat geweldig en zorgde voor de nodige lachen. Al met al een uitstekende show, dat hoort toch wel bij Vegas. Aan het eind van de show gingen Leny en Dennis op de foto met de cast van de show, dat is een mooi plaatje geworden! We waren daar gelukkig net op tijd, want na ons kwam een stel, waarvan de wat oudere en corpulente mevrouw net even iets te diep in het glaasje had gekeken, achterover kukkelde en het achtergrond decortje mee naar beneden trok. Dat werd vervolgens niet meer gemaakt, want de mensen van de rat pack zijn geen timmerlieden!
Na de show weer op huis aan en gelukkig was Jeroen snel in slaap gevallen toen ik wegging. Nog Even wat eten voor Dennis en toen zag ik wel een heel vreemd ritueel: een oude vrouw die de gokkast waarop ze ging spelen aan het zegenen was, zodat de goede heer haar een schenking zou gaan doen! Als het nog even doorgaat, dan kan die kast straks ook een lepra patient genezen!
Morgen verlaten we Las Vegas weer. Voor volwassenen kan hte leuk zijn (dat vindt Ans in ieder geval niet :-)), maar met kinderen is het een absolute no go area. Ik ben blij dat we Sin City morgen daarom weer verlaten.

We doen een kleine anecdote

Na het halen van de kaarten. vroeg Leny wat we nu aan moesten trekken hiernaartoe. Ik ga aan gewoon hetgeen we nu aan hadden, maar dat geloofde ze niet. Hans zei toen: "Nou, in ieder geval geen smoking, want dat mag niet, kijk maar hier op het kaartje staat "no smoking permitted". "Nou", zei Leny, "dat is in ieder geval goed om te weten, maar het geeft nog steeds niet aan of je in je korte broek mag".

Kaarten voor de show en een stukje winkelen

In Las Vegas draait de tribute show The Rat Pack is back, waarin mensen Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis nadoen. Daar wilden we wle graag heen, maar kaarten moesten op de locatie zelf (Casino Plaza) gehaald worden. En het wa sniet zeker of er op zondag een show was. Dus togen we erheen, en we zagen een aanplak biljet "monday to saturday". Tja, dat zei genoeg, maar ik wilde het toch zeker weten dus naar de kasse. En wat denk je: ja hoor, toch gewoon een show! Dus direct kaarten meegenomen, VIP pakketje, kregen we er een PRAAAAACHTIG t-shirt bij (dat wordt 1 keer dragen voor de foto en dan toedeledokie) en om 7 uur gingen deuren open. Dat is mooi, een show in Las Vegas bezoeken! Helaas kon Ans dus niet meer (na afstemming met Dennis), want iemand moest op de jongens passen en Ans offerde zich op (ook omdat ze graag nog langer van het interieur van onze hotelkamer in het excalibur wilde genieten).

Na het kopen van de kaarten gingen de drie dappere dodo's nog wat winkelen. Leverende voor Hans en Dennis een spijkerbroek op van DKNY en voor Dennis een polo en stropdas van het hippe en trendy merk Burberry. Toen als de rappe hazen terug naar Excalibur, eten voor Ans en de jongens regelen, zelf nog een broodje scoren (waar ik Hans en Leny tegenkwam met hetzelfde idee) en darana weer hop, de auto in en terug naar het Plaza, daar de auto afgegeven aan de Valet en om 7.10 uur gingen we de zaal in!

Wat een pech...

Terug in excalibut, kleedden we ons om, om eens lekker te gaan zwemmen. We hadden het zwembad 's ochtends bekeken en dat zag er heerlijk uit. Maar wat een pech (het zit ons in Las Vegas ook niet mee, dat moet gezegd worden): op het moment dat wij het bad betraden, was men net bezig om het te sluiten! Er was een grote kans op onweer, en dat risico was te groot. Dus onverrichte zaken gingen we weer naar de h0tel kamer terug, waat Jeroen direct zijn bed in kroop, hij is nog steeds heel erg moe. Hans, Leny en Dennis gingen daarna Las Vegas in om te kijken of er kaarten voor een show waren en wat te winkelen.

The Forum Shops

In de Forums Shops aangekomen, wachtte ons nog een verrassing: de eetgelegenheden gingen was om 11.00 uur open. Aaaaahhhhhhhhh..........hadden we net geen ontbijt genomen omdat we dat daar wel zouden doen. Na laaaaaang zoeken, vinden we eindelijk een plek waar we terecht konden. te weten The Cheesecake Factory. In tegenstelling tot de titel, kon je er ook andere dingen dan gebak krijgen. We namen een mix van eiergerechten en sandwiches en ze waren allemaal heerlijk. Wederom een topper voor culinair Las Vegas. We wilden eigenlijk nog een stukje cheesecake (hoe verrassend), maar dat pastte niet meer. Hmmm....what to do.....ik weet het, we nemen gewoon een stukje mee naar huis! Hup, twee stukjes in een tasje en we hebben wat lekkers voor in het hotel. Excalibur steekt overigens schril af tegen Caesars Palace. Een verblijf aldaar had ons een veel betere experience gegeven van Las Vegas dan we nu gehad hebben. maar ja, als je alles van tevoren weet, is er ook geen gein meer aan.

Na het eten werd er wat gewinkeld: wat kleren voor de boys (bij GAP en LaCoste), speelgoed voor de boys (met een dikke kus voor oma en opa van wei ze het kregen!!) en Nike kleren voor Ans (waar Ans en leny oveirgens nog schaars geklede dames van lichte zeden tegen kwamen inclusief paarse string, en ik stond op dat moment net vissen in een aquarium te bekijken....). Verder zitten er veel exclusieve winkels tegen zoals Louis Vutton, Hermes, Prada en Cartier, to name but a view. Mijn favoriet: Roman Times met hele mooie klokkies, maar net even buiten mijn budget. Zo begonnen de Rolexen bij 85.000 dollar en hadden ze de grootste IWC collectie op voorraad (niet overdreven, er lagen er meer dan 100 uitgestald) die ik ooit gezien heb. Als je een kee rgeluk met de roulette hebt gehad, kun je gelijk door naar deze winkel!

Inmiddels bleek wel dat Jeroen nog niet helemaal beter was, dus besloot Ans om terug te gaan naar het hotel, daar wat te gaan zwemmen en dan de rest van de dag op de kamer met de mannen te blijven.

We gaan naar Caesars Palace

Na een redelijke nachtrust, was Jeroen iets hersteld. In ieder geval genoeg om mee te gaan naar Caesars Palace. Bij het verlaten van het Excalibur, kwamen we langs Spongebob Squarepants, die konden Daan en Jeroen niet laten lopen! Daarna snel de auto in en we gingen de strip afrijden. Dat was wel een leuk tochtje, we zagen alle casino's voorbij komen, waarbij we tot de conclusie kwamen dat het uiteindelijk toch beter was geweest om een hotel in het midden gedeelte te nemen. Aan het begin van de strip zit alles heel dicht op elkaar en is superdruk (Luxor, Mandaly Bay en de eerder genoemde hotels), terwijl aan het eind het echt vergane glorie is (lees: Sahara en Circus Circus bijvoorbeeld). Nee, dan beter Bellagio of Caesar's Palace. We reden ook nog even naarhet oude centrum, Fremont Street (waar we later op de avond terug zouden komen, maar dat wisten we toen nog niet), dat was nog wat aftandser. Zo was het eerste wat ik zag een "jail bonds office" (waar borgtocht voor gevangenen voorgeschoten wordt) en enkele uitgesproken XXX Adult Stores. Daar omgekeerd en terug naar Casar's Palace, of beter gezegd: The Forum Shops. Nu denk je dat Las Vegas natuurlijk alles 24 uur per dag open is. Mispoes, de winkels gingen pas om 10 uur open en daarmee ook de valet parking. Aangezien wij er al om 9.45 waren, moesten we dus een blokje om rijden, strak om 10 uur kwam er een man uit het kantoortje om onze auto te parkeren. Daar ging even iets fout, want Dennis dacht dat iemand anders zijn rugzak mee zou nemen, maar niemand deed dat (een actie voor ieder is ene actie voor geen), dus eenmaal in de winkels bleek de rugzak met alle inhoud in de auto te zijn bijven staan (beetje jammer want nu moest ik met mijn zonnebril de hele tijd oplopen, dat is best wel cool, maar ook erg vermoeiend!!).

Las Vegas by night

Om 9 uur gingen Hans, Leny en Dennis nog even kijken naar hoe Las Vegas er ’s avonds uit ziet. Zoals verwacht is dat veel neonlicht. We liepen tot Planet Hollywood (wederom) en gingen nu daar naar binnen, omdat dat ook enige verkoeling bood (wat door Leny bijzonder gewaardeerd werd). Hans toonde zich een goede cameraman en nam diverse opnamen! Wat overigens wel opvalt hier is dat heel veel mensen lopen met een soort vaas in hun handen. Ik heb vanavond geleerd dat dit een soort memorabilia zijn voor het bezoek aan Las Vegas. Je mag het “glas” dan houden. Als je het koopt wordt het tot de rand toe gevuld met een cocktail, bv Margaritha of Pina Colada. Gaat dus MEER dan een liter in. Of je die even weg wilt tetteren! Ik geloof dat ieder hotel wel een soort eigen vorm heeft, want ik zag bijvoorbeeld een Eifeltorenbeker vanuit het hotel Paris komen. Ze bedenken hier toch wat!
Om kwart over tien waren we weer terug in het hotel, Dennis ging naar Ans en de mannen en Hans en Leny gingen nog een gokje wagen. Of dat beter af is gelopen dan vanmiddag toen Hans er een hele 2 dollar doorheen joeg, komen we later in het verslag te weten! Gelukkig lijkt het weer wat beter te gaan met Jeroentje. Zijn koorts is gezakt en de rare blaffende hoest is ook weg. We duimen dat het zo blijft.

De jongens zijn moe

Na ons loopje zag je Jeroen en Daan aftaaien. Ze waren moe en wilden graag met de DS spelen. Ans had het ook wel gezien, dus zij wilde wel met de jongens op de kamer gaan zitten. Zo gezegd zo gedaan, Dennis ging nog even een loopje maken over de strip na eerst het zwembad gechecked te hebben (is redelijk groot, alleen dicht omdat het erg waaide). Zoals gezegd: wat direct opviel is dat er op de plekken waar GEEN hotels staan (maar bv souvenierswinkels) er drommen mensen staan die je kaartjes in je handen willen stoppen met foto’s met naakte vrouwen erop. Daarmee kun je op diverse manier met de betreffende dame in contact komen, van telefoon via internet tot live. Als het even tegenzit, wordt er een soort erehaag voor je gemaakt waar je jezelf doorheen moet slaan. Dat begint snel vervelend te worden. Verder passeerde ik een M&M winkel, een coca cola winkel, diverse marktjes met dezelfde souveniers (waar onder andere een verkoopster tegen een mevrouw met maat XXXL zei dat het maatje M dat ze aanhad echt geweldig stond en de betreffende mevrouw zelf zei “yes, i think so too…”, ik zou zeggen: koop eens een spiegel), het Hardrock café, het Harley Davidson Café tot ik uiteindelijk bij Planet Hollywood en het Bellagio kwam. Bellagio even ingeweest, dat zag er mooi uit en wat denk je: er waren ook gokkasten!
Daarna terug naar het hotel gelopen, met een unieke ervaring in de achterzak: twee uur op pad in een grote Amerikaanse stad met allemaal winkels, en HELEMAAL NIKS gekocht! Nou ja, net voor ik terug was, kocht ik bij Haagen Dasz een mango smoothie voor mij en een Baily’s Milkshake voor Ans. Vol trots nam ik die mee en Ans liet zich de helft goed smaken (de andere helft ging naar Leny). Wat wel erg vervelend was, was dat Jeroen, die inmiddels sliep, erg aan het hoesten was en ook warm aan het worden was. We gaven de kleine man een sinaaspril en nu maar hopen dat hij daarvan opknapt.

We trokken verder een plan voor morgen: eerst ontbijten, dan naar Caesars Palace, dan naar de Forum shops achter Caesars Palace, dan wat winkelen bij de premium outlet, dan terug naar het hotel in ieder geval voor de jongens zodat ze kunnen zwemmen (met mij of met Ans, nader te bepalen) en ’s avonds een show. Welke show is nog even “up in the air”, we kunnen nog steeds voor het tournement of kings gaan, maar een ander alternatief is de Rat Pack is Back, maar dan moet Ans of ik bij de jongens thuis blijven. Op deze manier houden we de mannen zoveel mogelijk van de straat af, want dat is echt niet goed voor hun tere kinderzieltjes.

Een stukje wandelen

Na van de eerste schrik bekomen te zijn van onze kamer (Leny en Hans hebben een zelfde soort kamer, toch bijzonder dat we daar 80 euro meer voor betalen omdat we via OAD geboekt hebben, daar moet ik even een mail aan Jeannine van Globe aan wijden), gingen we een “vierkantje” maken. De hotels Excalibur, New York New York, MGM en Tropicana zitten met loopbruggen aan elkaar vast. Dus eerst maar naar New York New York. Geheel onverwacht hebben ze daar een aantal zaken uit New York nagebouwd (ik zeg, ga naar het origineel als je New York wilt zien, maar dat geheel ter zijde). Ondertussen hadden we wel trek gekregen dus gingen we op zoek naar en restaurant en vonden…….de Chinees!!! Hij heette Chin Chin en die ging er wil in (ja, ik kan rijmen en dichten zonder mijn hemd op te lichten). We bestelden gestoomde dumplings vooraf en die waren al heerlijk. Toen kwamen de hoofdgerechten en ik was echt bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit. Ikzelf had Anthony’s Special Noodles en die kan ik iedereen aanraden. Leny, Daan en jeroen hadden Foe Yon Hai, die nu meer op een pannekoek leek dan een omlet, maar zeker in combinatie met de nasi heerlijk was. Yummie, dit was even een opkikker die we nodig hadden. En dat voor 100 dollar, daar kan ik het zelf niet voor maken!!
Na NY NY naar MGM. Tja, wat zal ik zeggen: weer een casino! Wel voor het eerst een poker pit gezien (met een neger met hele grote dikke armen, ik hoop voor zijn tafelgenoten dat ze hem hebben laten winnen, anders had hij ze waarschijnlijk uit elkaar getrokken!!) en een kooi met de MGM leeuwen. Heel veel actie daar…..MAAR DAN NIET. Die beesten liggen lekker en bewegen voor geen meter. Je krijgt dan een verhaal dat ze in het wild ook veel liggen en slapen en…..blablabla….jaja, maak dat de kat maar wijs, ik heb ze in Zuid Afrika gezien in het wild, dan doen ze toch net even anders.
Daarna de oversteek naar de Tropicana. Hé, daar kun je ook gokken! Het was er VEEL rustiger dan bij de andere casino’s. het ziet er ook wat minder flashy uit allemaal, hoewel toen we in de speelzaal kwamen er wel een bijzonder mooi plafond te zien was! We raakten wat verdwaald, maar dat vind Jeroen niet erg, want hierdoor vond hij een mooi tasje met een poesje erin, en door het een lieve knuffel te geven smolt het vaderhart van Dennis en kocht hij het voor zijn lieve jongetje.
Toen terug naar het Excalibur om op de 2e verdieping de winkels daar te verkennen (ondertussen een trouwerij doorkruizend). Toen we even stonden te wachten, kwam er een man met een vlotte babbel naar ons toe, die vertelde dat hij hele goede kortingen op shows had. Nou, daar waren wij wel in geïnteresseerd. De baas van de meneer (een aardige mevrouw), gaf ons aan dat ze ons voor 120 dollar naar binnen kon krijgen ipv 380 wat het normaal zou kosten. Dat klonk te goed om waar te zijn, en dat is het meestal ook. De catch was dat je dan naar een presentatie moest gaan over een nieuw te bouwen resort waar je een appartement kon kopen. Als je dan de sessie uitgezeten had kon je weg en kreeg je je tickets mee. Dat principe ken ik in Nederland ook, maar dan worden er timeshares in vakantiewoningen verkocht in bv Spanje. Nu sta ik stevig in mijn schoenen en laat me niks aanpraten, maar ik vroeg toch even hoe lang zo een sessie dan duurt. Nou, dat viel erg mee zei de mevrouw, ongeveer 3 uur, als je echt interesse hebt (yeah right) misschien 4. Om met Hans te spreken: toedeledokie!!!!

Las Vegas: niet voor kinderen

Maar misschien moet ik het zelfs anders zeggen: Las Vegas is helemaal geen stad voor kinderen. Hoewel je hier er toch nog veel ziet lopen, en zelfs baby’s die meegesleurd worden, horen ze hier eigenlijk niet thuis, tenminste niet op de Las Vegas Strip. Het is hier echt een pretpark voor volwassenen en kinderen hebben hier niets te zoeken. Als je ook over straat loopt op de Vegas Strip, wordt je om de meter (en dat is geen overdrijving) aangehouden om porno kaarten in je handen gedrukt te krijgen. Dat is geen omgeving waar je met je kinderen doorheen wilt lopen. Het is goed dat we hier maar kort zijn: het is best wel indrukwekkend om te zien (daarover later meer), maar voor een stuk family fun is dit echt een “jammer maar helaas”.

Excalibur

Een half uur later denderden we Las Vegas binnen. De hotels waren al van veraf te zien en zonder enig probleem stuurde Hans onze bolide naar de Valet Parking. Daar werden we geconfronteerd met hoe dingen in een echt groot hotel gaan (Excalibur heeft meer dan 4.000 kamers): je bagage wordt op een kar gezet, je krijgt een bonnetje en na het inchecken bel je vanaf je kamer een telefoonnummer, geeft het nummer van het bonnetje door en…presto, je bagage wordt in je kamer afgeleverd.
Na ongeveer een kwartiertje wachten en inchecken hadden we de sleutel. Haha, nu gingen we het meemaken. De luxe van Las Vegas, de mooiste kamer van de vakantie, het ridderthema helemaal verwerkt in alles wat je ziet en leuk voor de kinderen………………….nou, dat viel dus allemaal wel even vies tegen. De kamer is lekker groot, maar ik denk dat ik dat ik dan wel alle goede dingen ervan heb opgenoemd. Het ziet er simpelweg oubollig en afgeleefd uit en het ruikt er ook muf. De airco is erg ouderwets en lekt wat water (en dus hebben we een paar natte plekken in het tapijt), er is geen bad, het kluisje is dicht en niet meer open te krijgen, sommige lampen doen het niet. En oh ja, ook het wireless internet kun je niet gebruiken, maar er is wel een plug om een ethernet verbinding te maken, a raison van 34,95 dollar per dag. Kortom: totaal NIET wat we er van verwacht hadden. Tja, het is niet anders want we hebben zelf hiervoor gekozen, maar achteraf hadden we veel beter iets kunnen kiezen met een heel groot zwembad voor Daan en Jeroen, want voor kinderden is hier echt niet zoveel te doen.

Hoover Dam

Ongeveer 50 km voor Las Vegas kwamen we over de Hoover Dam. Die is best groot en wel indrukwekkend om te zien, maar om heel eerlijk te zijn hebben we er weinig aandacht aan besteed. Je wordt wel langs een politie post gestuurd als je de dam op wilt, gewoon even uit veiligheidsoverwegingen. Ik denk niet dat als je een baard en een tulband op hebt, je eenvoudig door mag rijden.

Een flink stuk terug rijden

Vanochtend waren we redelijk vroeg op, want er stond een aardige autorit op het programma. We gingen naar Las Vegas en dat betekende een flink stuk terug rijden vanwaar we vandaan kwamen (bijna helemaal naar Laughlin). Voordeel was dat we dat dus al gezien hadden en dat er dus weinig op ons pad kon komen. Na een kort ontbijt gingen we er van tussen. Hans had er de sokken in, en in een mum van tijd was onze ETA (estimated time of arrival) teruggebracht van 13.50 naar 13.15 (tja, als je het durft om bijna 160 km/ uur te rijden op de Amerikaanse autoweg…).
We maakten alleen even een tussen stop om te tanken en Leny wilde graag de ramen van de auto wassen om NOG beter naar buiten te kunnen kijken, en daarna gingen we weer verder.

Last call!!

Om half tien vertrokken de kroegtijgers Ans, Hans en Leny naar de hotelbar. Dennis, als geheelonthouder, bleef op de kamer om op Jeroen en Daan te letten. Jeroen lag lekker te ronken, Daan kwam moeilijk in slaap en werd wakker van de monsterdromen. Ondertussen vielen de cafegangers van de ene verbazing in de andere. De man met de stalen tanden nam de bestelling op, maar sloeg Hans over. Ans had een gintonic besteld en staalbekkie begon twee glazen te vullen met ijs en gin. Ans er snel naartoe en gezegd dat ze geen ijs hoefde. Een glas werd leeggegooid en er werden er twee gevuld. Twee gt's voor Ans is wat teveel dus Hans er op af. Na veel handen en voetenwerk begreep ijzerbekkie dat het er 1 zonder ijs moest zijn en dat Hans wat anders wilde. Een wiskey, bourbon, four roses,... Hans noemde nog wat alcoholische termen op voor een lekker glaasje wiskey, maar zwarttandje begreep er weinig van. Uiteindelijk lieten we hem maar een goede wiskey uitzoeken met het verzoek er 1 ijsklontje in te doen. Dus niet 2, 3, een half glas vol of 100 ijsklontjes, maar 1! Na 3 keer herhalen was de boodschap duidelijk en kon Hans eindelijk plaatsnemen op het zadel annex barkruk. We hadden nog geen slokje genomen of we kregen het verzoek of we nog een drankje wilden. ???? De bar ging nl sluiten! Om 22.00 uur al...? Net op dat moment zette een ander personeelslid een gezellig muziekje op (dat het geluid van 3 tv's overstemde) en kwam de stemming er een beetje in. De saloon was ook aardig volgelopen en het begon een beetje sfeer te krijgen. Maar geld verdienen willen ze hier blijkbaar niet, dus na 1 miezerig glaasje dropen we af naar onze kamer.

Het heeft natuurlijk wel voordelen: geen kots op de kamer, geen lallende hotelgasten op de gang, morgen fit je bedje uitspringen en Dennis hoeft niet perse te rijden omdat de anderen katers hebben. Toch voelt het een beetje als een achtergebleven gebied hier, waar men niet gewend is aan feestjes.